🎧 Listen to the Story - கதையைக் கேளுங்கள்
The Servant- வேலைக்காரன்
By S.T. Semyonov
I
Gerasim returned to Moscow just at a time when it was hardest to find work, a short while before Christmas, when a man sticks even to a poor job in the expectation of a present. For three weeks the peasant lad had been going about in vain seeking a position.
வேலை கிடைப்பது மிகவும் கடினமான நேரத்தில், கிறிஸ்துமஸீக்கு சிறிது முன்பு, பரிசை எதிர்பார்த்து மிகவும் மோசமான வேலையில் கூட மனிதர்கள் ஒட்டிக்கோண்டிருக்கிற பொழுது ஜெராசிம் மாஸ்கோ திரும்பினான். அந்த குடியானவன், மூன்று வாரங்களாக ஒரு வேலை (பதவி) தேடி வீணாக சுற்றிக் கொண்டிருறந்தான்.
He stayed with relatives and friends from his village, and although he had not yet suffered great want, it disheartened him that he, a strong young man, should go without work.
அவன் தனது கிராமத்து நண்பர்கள் மற்றும் உறவினர்களுடன் தங்கியிருந்தான், அவன் தேவைக்காக எந்த கஷ்டமும் படவில்லை என்றாலும், ஒரு வலிமையான இளைஞன் வேலையில்லாமல் போவது அவனுடைய மனதை வேதனைப்படுத்தியது.
Gerasim had lived in Moscow from early boyhood. When still a mere child, he had gone to work in a brewery as bottle-washer, and later as a lower servant in a house. In the last two years he had been in a merchant’s employ, and would still have held that position, had he not been summoned back to his village for military duty. However, he had not been drafted. It seemed dull to him in the village, he was not used to the country life, so he decided he would rather count the stones in Moscow than stay there.
ஜெராசிம் சிறுவயதிலிருந்தே மாஸ்கோவில் வசித்து வந்தான். அவன் குழந்தையாக இருந்த போதே ஒரு மதுபான ஆலையில் குப்பி கழுவும் வேலைக்கும்;, பின்னர் ஒரு வீட்டில் கடைநிலை ஊழியனாகவும் வேலைக்கு சென்றிருந்தான். கடந்த இரண்டு வருடமாக ஒரு வியாபாரியின் பணியாளாகயிருந்தான், இராணுவ பணிக்காக அவனுடைய கிராமத்திற்கு அவன் அழைக்கப்படாமல் இருந்திருந்தால் அவன் இன்னும் அந்த பதவியில் இருந்திருப்பான். இருப்பினும் அவன் இராணுவத்தில் சேர்க்கப்படவில்லை. கிராமம் அவனுக்கு சலிப்பாகத் தோன்றியது, கிராமத்து வாழ்க்கை அவனுக்கு பழக்கமில்லை, ஆதலால் அவன் அங்கு தங்குவதைவிட மாஸ்கோவில் உள்ள கற்களை எண்ணலாம் என முடிவு செய்தான்.
Every minute it was getting to be more and more irksome for him to be tramping the streets in idleness. Not a stone did he leave unturned in his efforts to secure any sort of work. He plagued all of his acquaintances, he even held up people on the street and asked them if they knew of a situation - all in vain.
தெருக்களில் சும்மா நடப்பது ஒவ்வொரு நிமிடமும் அவனுக்கு மிகவும் எரிச்சலூட்டுவதாக மாறிக்கொண்டிருந்தது. எந்த வகையான வேலையையும் பெறுவதற்கான எந்த முயற்சியையும் அவன் விட்டுவைக்கவில்லை. அவனுக்கு பழக்கமானவர்களையெல்லாம் தொந்தரவு செய்தான், அவன் தெருவில் போவோரையெல்லாம் நிறுத்தி அவர்களுக்கு சூழ்நிலை (வேலை) குறித்து தெரியுமா எனக் கேட்டான் - அனைத்தும் வீணானது.
Finally Gerasim could no longer bear being a burden on his people. Some of them were annoyed by his coming to them; and others had suffered unpleasantness from their masters on his account. He was altogether at a loss what to do. Sometimes he would go a whole day without eating.
இறுதியாக, தனது மக்களுக்கு சுமையாக இருப்பதை ஜெராசிம்மால் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை. அவர்களில் சிலர் அவன் அவர்களிடம் வருவதால் எரிச்சலடைந்தார்கள் மேலும் மற்றவர்கள் அவனால் தங்கள் முதலாளிகளிடமிருந்து வெறுப்பை அனுபவித்தனர். அவனுக்கு என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் தவித்தான். சில நேரங்களில் ஒரு நாள் முழுவதும் சாப்பிடாமல் போவான்.
II
One day Gerasim betook himself to a friend from his village, who lived at the extreme outer edge of Moscow, near Sokolnik. The man was coachman to a merchant by the name of Sharov, in whose service he had been for many years. He had ingratiated himself with his master, so that Sharov trusted him absolutely and gave every sign of holding him in high favour. It was the man’s glib tongue, chiefly, that had gained him his master’s confidence. He told on all the servants, and Sharov valued him for it.
ஒரு நாள் ஜெராசிம் தனது கிராமத்தைச் சேர்ந்த நண்பனிடம் போனான், அவன் மாஸ்கோவின் மிகவும் வெளிப்பகுதியில், சோகோநிக்கிற்கு பக்கத்தில் வசித்து வந்தான். அந்த மனிதன் ஸரோவ் என்ற பெயருடைய வணிகருக்கு நிறைய வருடங்களாக வண்டி ஓட்டியாக பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தான். அவன் தனது எஜமானரிடம் நன்றியுணர்வு கொண்டவனாக இருந்தான். அதனால் ஸரோவ் அவனை முழுமையாக நம்பினார், அவனுக்கு அதிகமாக தயவு காட்டுவதற்கான எல்லா அறிகுறியையும் கொடுத்தார். முக்கியமாக அவனுடைய நாவண்மை அவனுடைய முதலாளியுடைய நம்பிக்கையைப் பெற்றுத் தந்தது. அவன் எல்லா ஊழியர்களைப் பற்றியும் கூறினான், அதற்காக ஸரோவ் அவனுக்கு மதிப்பளித்தார்.
Gerasim approached and greeted him. The coachman gave his guest a proper reception, served him with tea and something to eat, and asked him how he was doing.
ஜெரோசிம் அவனை அனுகி வணக்கம் கூறினார். வண்டியோட்டி தனது விருந்தாளிக்கு முறையான வரவேற்பு கொடுத்தார், தேநீரும், சாப்பிட ஏதோ கொடுத்து அவன் எப்படி இருக்கிறான் எனக் கேட்டான்.
“Very badly, Yegor Danilych,” said Gerasim. “I’ve been without a job for weeks.”
“மிகவும் மோசமாக ஏகோர் டேனிலிச்” என ஜெராசிம் கூறினான். நான் பல வாரங்களாக வேலையில்லாமல் இருக்கிறேன்.
“Didn’t you ask your old employer to take you back?”
உன்னுடைய பழைய முதலாளியிடம் உன்னை திரும்ப சேர்த்துக் கொள்ளும்படி கேட்கவில்லையா?
“I did.”
நான் கேட்டேன்.
“He wouldn’t take you again?”
அவர் உன்னை திரும்ப சேர்த்துக் கொள்ள மாட்டார்?
“The position was filled already.”
அந்த இடம் ஏற்கனவே நிரப்பப்பட்டாயிற்று.
“That’s it. That’s the way you young fellows are. You serve your employers so-so, and when you leave your jobs, you usually have muddied up the way back to them. You ought to serve your masters so that they will think a lot of you, and when you come again, they will not refuse you, but rather dismiss the man who has taken your place.”
அவ்வளவு தான். இளைஞர்களே நீங்கள் அப்படித்தான். நீங்கள் உங்கள் முதளாளிக்கு அப்படி சேவையாற்றுகிறீர்கள், நீங்கள் உங்கள் வேலையை விடும்பொழுது அவர்களிடம் திரும்ப செல்வதற்கான வழியை பொதுவாக குழப்பிக்கொள்கிறீர்கள். அவர்கள் உங்களைப்பற்றி அதிகம் நினைக்குமளவுக்கு நீங்கள் உங்கள் முதலாளிக்கு சேவை செய்ய வேண்டும், நீங்கள் திரும்பி வரும்பொழுது அவர்கள் உங்களை நிராகரிக்கக்கூடாது, ஆனால் அதற்குப் பதிலாக உன்னுடைய இடத்தை நிரப்பியவனை பணிநீக்கம் செய்ய வேண்டும்.
“How can a man do that? In these days there aren’t any employers like that, and we aren’t exactly angels, either.”
ஒரு மனிதன் அதை எப்படி செய்ய முடியும்? இப்பொழுதெல்லாம் அந்த மாதிரி முதலாளிகள் இல்லை, நாமும் அப்படியே தேவதைகள் அல்ல.
“What’s the use of wasting words? I just want to tell you about myself. If for some reason or other I should ever have to leave this place and go home, not only would Mr. Sharov, if I came back, take me on again without a word, but he would be glad to, too.”
வார்த்தைகளை வீணாக்குவதால் என்ன பயன்? நான் என்னைப் பற்றி உனக்கு சொல்ல விரும்புகிறேன். ஏதாவது காரணத்தினால் நான் இந்த இடத்தைவிட்டு வீட்டிற்குச் செல்லவேண்டியிருந்தால், திரு ஸரோவ் நான் திரும்பி வந்தால், ஒரு வார்த்தைகூட பேசாமல் என்னை மீண்டும் சேர்த்துக் கொள்வதோடு அவர் மகிழ்ச்சியும் அடைவார்.
Gerasim sat there downcast. He saw his friend was boasting, and it occurred to him to gratify him.
ஜெராசிம் அங்கே சோகமாக அமர்ந்திருந்தான். அவன் தன் நண்பன் பெருமை பேசுவதைக் கண்டான், அவனைத் திருப்திப்படுத்த வேண்டும் என அவனுக்குத் தோன்றியது.
“I know it,” he said. “But it’s hard to find men like you, Yegor Danilych. If you were a poor worker, your master would not have kept you twelve years.”
எனக்கு அது தெரியும் என அவன் கூறினான். ஆனால் உங்களைப் போன்றவர்களைக் காண்பது கடினம் யெகோர் டானிலிச். நீங்கள் ஒரு மோசமான வேலையாளாக இருந்திருந்தால், உங்கள் முதலாளி உங்களை பன்னிரண்டு வருடமாக வைத்திருந்திருக்கமாட்டார்.
Yegor smiled. He liked the praise.
யெகோர் சிரித்தான். அவனுக்குப் பாராட்டு பிடித்திருந்தது.
“That’s it,” he said. “If you were to live and serve as I do, you wouldn’t be out of work for months and months.”
அவ்வளவு தான் என அவன் கூறினான். நீ என்னைப் போல் வாழ்ந்து சேவை செய்தால் நீ மாதக் கணக்கில் வேலையில்லாமல் இருக்க மாட்டாய்
Gerasim made no reply.
ஜெராசிம் எந்த பதிலும் கூறவில்லை.
Yegor was summoned to his master.
யெகோர் தனது எஜமானரிடம் அழைக்கப்பட்டான்.
“Wait a moment,” he said to Gerasim. “I’ll be right back.”
ஒரு நிமிடம் காத்திரு என அவன் ஜெராசிமிடம் கூறினான். நான் உடனே திரும்பி வருகிறேன்.
“Very well.”
மிகவும் நல்லது.
III
Yegor came back and reported that inside of half an hour he would have to have the horses harnessed, ready to drive his master to town. He lighted his pipe and took several turns in the room. Then he came to a halt in front of Gerasim.
யெகோர் திரும்பி வந்து, அரை மணி நேரத்திற்குள் குதிரைகளைப் பு+ட்டி அவனுடைய எஜமானரை நகரத்திற்கு அழைத்துச் செல்ல தயாராக வேண்டும் எனக் கூறினான். அவர் தனது குழாயைப் பற்ற வைத்து அறையில் பல முறை சுற்றினார். பின்னர் அவன் கிராசிம் முன் நின்றான்.
“Listen, my boy,” he said, “if you want, I’ll ask my master to take you as a servant here.”
“கேள், என் மகனே”, அவன் சொன்னான், “நீ விரும்பினால் உன்னை இங்கு வேலையாளாக சேர்த்துக் கொள்ளுமாறு நான் என்னுடைய எஜமானரைக் கேட்பேன்.”
“Does he need a man?”
“அவருக்கு ஆள் தேவையா?”
“We have one, but he’s not much good. He’s getting old, and it’s very hard for him to do the work. It’s lucky for us that the neighbourhood isn’t a lively one and the police don’t make a fuss about things being kept just so, else the old man couldn’t manage to keep the place clean enough for them.”
“நாங்கள் ஒருவனை வைத்திருக்கிறோம், ஆனால் அவன் ரொம்ப நல்ல (வேலை) ஆள் இல்லை. அவனுக்கு வயதாகிறது, அவனுக்கு வேலை செய்வது மிகவும் கடினம். அக்கம் பக்கம் அவ்வளவு பரபரப்பாக இல்லாததும், காவல்துறையினர் பொருட்களை அப்படியே வைத்திருப்பது குறித்து பொருட்படுத்துவதில்லை என்பதும் எங்களுக்கு அதிர்ஷ்டம், இல்லையெனில் அந்த முதியவரால் அவர்களுக்கு போதுமான அளவு அந்த இடத்தை சுத்தமாக வைத்திருக்க முடியாது.”
“Oh, if you can, then please do say a word for me, Yegor Danilych. I’ll pray for you all my life. I can’t stand being without work any longer.”
“ஓ உன்னால் முடிந்தால் தயவு செய்து எனக்காக ஒரு வார்த்தை சொல், யெகோர் டானிலிச். நான் என் வாழ்நாள் முழுவதும் உனக்காக பிரார்த்தனை செய்வேன். இனிமேலும் வேலையில்லாமல் இருப்பதை என்னால் தாங்க முடியாது.”
“All right, I’ll speak for you. Come again to-morrow, and in the meantime take this ten-kopek piece. It may come in handy.”
“எல்லாம் சரி, நான் உனக்காக பேசுவேன். மறுபடியும் நாளை வா, இதற்கிடையில் இந்த பத்து கோபக் நாணயத்தை எடுத்துக் கொள். அது உனக்கு கை கொடுக்கும்.
“Thanks, Yegor Danilych. Then you will try for me? Please do me the favour.”
“நன்றி, யெகோர் டானிலிச். அப்படியெனில் நீ எனக்காக முயற்சி செய்வாய்? தயவு செய்து எனக்கு இந்த உதவியைச் செய்.”
“All right. I’ll try for you.”
“சரி. நான் உனக்காக முயற்சி செய்கிறேன்.”
Gerasim left, and Yegor harnessed up his horses. Then he put on his coachman’s habit, and drove up to the front door. Mr. Sharov stepped out of the house, seated himself in the sleigh, and the horses galloped off. He attended to his business in town and returned home. Yegor, observing that his master was in a good humour, said to him:
ஜெராசிம் சென்றான், யெகோர் குதிரைகளை பு+ட்டினான். பின் வண்டியோட்டியின் ஆடைகளை அணிந்து கொண்டு முன் வாசலுக்கு ஓட்டினான். திரு.ஸரோவ் வீட்டை விட்டு வெளியே வந்து, வண்டியில் அமர்ந்தார், குதிரை வேகமாக ஓட்டமெடுத்தது. அவர் நகரத்தில் வேலையை முடித்துவிட்டு வீடு திரும்பினார். யெகோர், அவனுடைய முதலாளி நல்ல மனநிலையில் இருப்பதைக் கவனித்து, அவனிடம் கூறினான்:
“Yegor Fiodorych, I have a favour to ask of you.”
“யெகோர் பியோடோரிச், நான் உங்களிடம் ஒரு உதவி கேட்க வேண்டும்.”
“What is it?”
“அது என்ன?”
“There’s a young man from my village here, a good boy. He’s without a job.”
“என்னுடைய கிராமத்திலிருந்து ஒரு இளைஞன் இங்கிருக்கிறான், நல்ல பையன். அவன் வேலையில்லாமலிருக்கிறான்.”
“Well?”
“நல்லது?”
“Wouldn’t you take him?”
“நீங்கள் அவனை எடுத்துக் கொள்ள மாட்டீர்களா?”
“What do I want him for?”
“அவன் எனக்கு எதற்காக வேண்டும்?”
“Use him as man of all work round the place.”
“இந்த இடத்தை சுற்றியுள்ள எல்லா வேலைகளுக்கும் அவனை பயன்படுத்திக் கொள்ளுங்கள்.”
“How about Polikarpych?”
“பொலிகார்பிச்?”
“What good is he? It’s about time you dismissed him.”
“அவனால் என்ன நன்மை? இது அவனை வேலையிலிருந்து நீக்குவதற்கான நேரம்.”
“That wouldn’t be fair. He has been with me so many years. I can’t let him go just so, without any cause.”
“அது நியாயமாக இருக்காது. அவன் என்னுடன் பல வருடங்களாக இருக்கிறான். என்னால் எந்த காரணமும் இல்லாமல் அவனை அப்படியே போகவிட முடியாது.”
“Supposing he has worked for you for years. He didn’t work for nothing. He got paid for it. He’s certainly saved up a few dollars for his old age.”
“அவன் உங்களுக்கு பல வருடங்களாக வேலை பார்த்திருக்கறான். அவன் சும்மா வேலை பார்க்கவில்லை. அவனுக்கு கூலி கொடுக்கப்பட்டாயிற்று. அவன் அவனுடைய வயோதிக காலத்திற்காக ஒரு சில டாலர்களை நிச்சயம் சேமித்து வைத்திருப்பான்.”
“Saved up! How could he? From what? He’s not alone in the world. He has a wife to support, and she has to eat and drink also.”
“சேமித்திருப்பான்! அவனால் எப்படி முடியும்? எதிலிருந்து? அவன் உலகில் தனியாக இல்லை. அவனுக்கு மனைவி இருக்கிறாள், அவளும் உண்ண, அருந்த வேண்டும்.”
“His wife earns money, too, at day’s work as charwoman.”
“அவனுடைய மனைவியும் பகல் வேளையில் கூட்டிப்பெருக்கும் வேலை செய்து பணம் சம்பாதிக்கிறாள்,
“A lot she could have made! Enough for kvas.”
“அவள் நிறைய சம்பாதித்திருப்பாள்! ரொட்டிக்குப் போதுமானது.”
“Why should you care about Polikarpych and his wife? To tell you the truth, he’s a very poor servant. Why should you throw your money away on him? He never shovels the snow away on time, or does anything right. And when it comes his turn to be night watchman, he slips away at least ten times a night. It’s too cold for him. You’ll see, some day, because of him, you will have trouble with the police. The quarterly inspector will descend on us, and it won’t be so agreeable for you to be responsible for Polikarpych.”
“நீங்கள் ஏன் போலிகார்பிச் மற்றும் அவனது மனைவியைப் பற்றிக் கவலைப்படவேண்டும்? உண்மையைச் சொல்லப்போனால், அவன் ஒரு மோசமான வேலைக்காரன். உங்கள் பணத்தை ஏன் அவன் மேல் வீணாக்கவேண்டும்? அவன் நேரத்திற்கு பனியை அள்ளிப் போடமாட்டான், எதையும் சரியாகச் செய்யமாட்டான். இரவுக் காவலாளியாக அவனுடைய முறை வரும் பொழுது, ஒரு இரவில் குறைந்தது பத்து முறையாவது நழுவிச் செல்வார். அவனுக்கு ரொம்பக் குளிராக இருக்கும். நீங்கள் பார்ப்பீர்கள், என்றாவது ஒரு நாள், அவனால், உங்களுக்கு போலீசுடன் பிரச்சனை ஏற்படும். காலாண்டு ஆய்வாளர் நம் மீது நடவடிக்கை எடுப்பார், மேலும் நீங்கள் போலிகார்பிச்சிற்காக பொறுப்பேற்பது அவ்வளவு ஏற்புடையதாக இருக்காது.”
“Still, it’s pretty rough. He’s been with me fifteen years. And to treat him that way in his old age - it would be a sin.”
“மேலும் அவனுடைய வயதான காலத்தில் அவனை அப்படி நடத்துவது - அது ஒரு பாவம்”
“A sin! Why, what harm would you be doing him? He won’t starve. He’ll go to the almshouse. It will be better for him, too, to be quiet in his old age.”
“பாவம்! ஏன், நீங்கள் அவனுக்கு என்ன தீங்கு செய்வீர்கள்? அவன் பட்டினி கிடக்க மாட்டான். அவன் அன்னதானகூடத்திற்குச் செல்வான். வயதான காலத்தில் அமைதியாக இருப்பது அவனுக்கும் நல்லது.”
Sharov reflected.
ஸரோவ் பிரதிபலித்தார்.
“All right,” he said finally. “Bring your friend here. I’ll see what I can do.”
“எல்லாம் சரி,” அவர் இறுதியாகக் கூறினார். “உன்னுடைய நண்பனை இங்கு கொண்டு வா. நான் என்ன செய்ய முடியும் எனப் பார்க்கிறேன்.”
“Do take him, sir. I’m so sorry for him. He’s a good boy, and he’s been without work for such a long time. I know he’ll do his work well and serve you faithfully. On account of having to report for military duty, he lost his last position. If it hadn’t been for that, his master would never have let him go.”
“அவனை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள் ஐயா. நான் அவனுக்காக மிகவும் வருந்துகிறேன். அவன் ஒரு நல்ல பையன்;, மேலும் நீண்ட காலமாக அவன் வேலையில்லாமல் இருக்கிறான். அவன் அவனுடைய வேலையை சிறப்பாகச் செய்வான், மேலும் தங்களுக்கு உண்மையாக சேவை செய்வான் என்று எனக்குத் தெரியும். இராணுவப் பணிக்கு பதிவு செய்ய வேண்டியிருந்ததால், அவன் அவனுடைய பழைய வேலையை இழந்தான். அது மட்டும் இல்லையென்றால், அவனுடைய எஜமானர் அவனை ஒரு போதும் போக விட்டிருக்க மாட்டார்.”
IV
The next evening Gerasim came again and asked:
மறுநாள் மாலை ஜெராசிம் மறுபடியும் வந்து கேட்டான்:
“Well, could you do anything for me?”
“நல்லது. உன்னால் எனக்கு ஏதாவது செய்ய முடியுமா?”
“Something, I believe. First let’s have some tea. Then we’ll go see my master.”
“கொஞ்சம், நான் நம்புகிறேன். முதலில் கொஞ்சம் தேநீர் அருந்துவோம். பிறகு நாம் என் எஜமானரைப் பார்க்கச் செல்வோம்.”
Even tea had no allurements for Gerasim. He was eager for a decision; but under the compulsion of politeness to his host, he gulped down two glasses of tea, and then they betook themselves to Sharov.
“தேநீர் கூட ஜெராசிமிற்கு வசீகரத்தை ஏற்படுத்தவில்லை. அவன் முடிவு பற்றி ஆர்வமாகயிருந்தான். ஆனால் தனது விருந்தினரிடம் மரியாதையாக நடந்து கொள்ள வேண்டிய கட்டாயத்தினால், அவன் இரண்டு கிளாஸ் தேநீரை விழுங்கினான், பின்னர் அவர்கள் ஸரோவிடம் சென்றனர்.
Sharov asked Gerasim where he had lived before and what work he could do. Then he told him he was prepared to engage him as man of all work, and he should come back the next day ready to take the place.
ஸரோவ் ஜெராசிமிடம் இதற்கு முன் எங்கு வசித்தான் மற்றும் அவனால் என்ன வேலை செய்ய முடியும் எனக் கேட்டார். பின்னர் அவர் அவனை எல்லா வேலைகளையும் செய்ய நியமிக்கத் தயாராக இருப்பதாகவும், அந்த இடத்தை எடுத்துக் கொள்ள நாளை கட்டாயம் வரவேண்டும் எனக் கூறினார்.
Gerasim was fairly stunned by the great stroke of fortune. So overwhelming was his joy that his legs would scarcely carry him. He went to the coachman’s room, and Yegor said to him:
பெரிய யோகம் அடித்ததினால் ஜெராசிம் திகைத்துப் போனான். அவனுடைய மகிழ்ச்சி மிகவும் அதிகமாக இருந்ததால் அவனுடைய கால்கள் அவனை அரிதாகவே தூக்கும். அவன் வண்டியோட்டியின் அறைக்குச் சென்றான், யெகோர் அவனிடம் கூறினான்:
“Well, my lad, see to it that you do your work right, so that I shan’t have to be ashamed of you. You know what masters are like. If you go wrong once, they’ll be at you forever after with their fault-finding, and never give you peace.”
“சரி, என் பையா, உன்னுடைய வேலையை நீ சரியாகச் செய், எனவே நான் உன்னால் வெட்கப்பட வேண்டியிருக்காது. எஜமானவர்கள் எப்படிப் பட்டவர்கள் என்பது உனக்குத் தெரியும். நீ ஒரு முறை தவறு செய்தால், அவர்கள் எப்பொழுதும் உன்னிடம் குற்றம் கண்டு பிடித்துக் கொண்டே இருப்பார்கள், ஒரு போதும் அமைதி தரமாட்டார்கள்.”
“Don’t worry about that, Yegor Danilych.”
“அதைப் பற்றிக் கவலைப்பட வேண்டாம், யெகோர் டானிலிச்.”
“Well - well.”
“நல்லது - நல்லது.”
Gerasim took leave, crossing the yard to go out by the gate. Polikarpych’s rooms gave on the yard, and a broad beam of light from the window fell across Gerasim’s way. He was curious to get a glimpse of his future home, but the panes were all frosted over, and it was impossible to peep through. However, he could hear what the people inside were saying.
ஜெராசிம் விடைபெற்று முற்றத்தைக் கடந்து வாயிலுக்கு வெளியே சென்றான். பொலிகார்பிச்சின் அறைகள் முற்றத்தில் ஒளிர்ந்தன, மற்றும் ஜன்னலிருந்து ஒரு பரந்த ஒளிக்கற்றை ஜெராசிமின் வழியில் விழுந்தன. அவன் தனது எதிர்கால வீட்டைப் பார்க்க ஆசைப்பட்டான், ஆனால் ஜன்னல் பலகைகள் அனைத்தும் உறைபனியால் மூடப்பட்டிருந்தன, அதனால் எட்டிப் பார்ப்பது சாத்தியமில்லை. இருப்பினும் உள்ளே இருக்கும் மக்கள் என்ன சொல்கிறார்கள் என்பதைக் கேட்க முடிந்தது.
“What will we do now?” was said in a woman’s voice.
“நாம் இப்பொழுது என்ன செய்வோம்?” என ஒரு பெண்ணின் குரல் கூறியது.
“I don’t know, I don’t know,” a man, undoubtedly Polikarpych, replied. “Go begging, I suppose.”
“எனக்குத் தெரியாது, எனக்குத் தெரியாது,” ஒரு மனிதன் சந்தேகமின்றி பொலிகார்பிச் பதிலுரைத்தான். “பிச்சை எடுக்கத்தான் போகனும், நான் நினைக்கிறேன்.”
“That’s all we can do. There’s nothing else left,” said the woman. “Oh, we poor people, what a miserable life we lead. We work and work from early morning till late at night, day after day, and when we get old, then it’s, ‘Away with you!’”
“அதைத் தான் நம்மால் செய்ய முடியும். வேறு எதுவும் இல்லை,” என அந்தப் பெண் கூறினாள். “ஓ ஏழை மக்களான நாம், என்ன துயரமான வாழ்க்கை நடத்துகிறோம். தினமும் அதிகாலையிலிருந்து இரவு வரை நாம் வேலை செய்கிறோம், நமக்கு வயதாகும் போது, பின்னர் இது தான், ‘நீ தூரப் போய் விடு!’”
“What can we do? Our master is not one of us. It wouldn’t be worth the while to say much to him about it. He cares only for his own advantage.”
“நம்மால் என்ன செய்ய முடியும்? நமது எஜமான் நம்மில் ஒருவர் அல்ல. இதைப் பற்றி அவரிடம் கூறுவதால் எந்தப் பயனும் இல்லை. அவர் தனது சொந்த நலனுக்கு மட்டுமே அக்கறை காட்டுகிறார்.”
“All the masters are so mean. They don’t think of any one but themselves. It doesn’t occur to them that we work for them honestly and faithfully for years, and use up our best strength in their service. They’re afraid to keep us a year longer, even though we’ve got all the strength we need to do their work. If we weren’t strong enough, we’d go of our own accord.”
“எல்லா எஜமானர்களும் குறுகிய மனப்பாங்குடையவர்கள். அவர்கள் தங்களைத் தவிர வேறு யாரையும் நினைப்பதில்லை. hப் பற்றயுமல்லாமல் அவர்களைப் பற்றி மட்டுமே யோசிப்பார்கள். நாம் அவர்களுக்கு நேர்மையாகவும், உண்மையாகவும் பல வருடங்களாக வேலை செய்கிறோம், நம்முடைய சிறந்த சக்தியை அவர்களுடைய சேவைக்காகப் பயன்படுத்துகிறோம் என்பது அவர்களுக்குத் தோன்றவில்லை. அவர்களுடைய வேலையை செய்வதற்கு தேவையான சக்தி நமக்கு இருந்த போதிலும் நம்மை கூடுதலாக ஒரு வருடம் வைத்துக் கொள்ளப் பயப்படுகிறார்கள். நமக்கு போதுமான சக்தி இல்லாமலிருந்தால், நாம் தாமாகவே போயிருப்போம்.”
“The master’s not so much to blame as his coachman. Yegor Danilych wants to get a good position for his friend.”
“வண்டியோட்டியைப் (குற்றம் சொல்வது) போல் எஜமானரை குற்றம் சொல்ல ஒன்றும் இல்லை. யெகோர் டானிலிச் அவனுடைய நண்பனுக்கு நல்ல வேலை பெற விரும்புகிறான்.
“Yes, he’s a serpent. He knows how to wag his tongue. You wait, you foul-mouthed beast, I’ll get even with you. I’ll go straight to the master and tell him how the fellow deceives him, how he steals the hay and fodder. I’ll put it down in writing, and he can convince himself how the fellow lies about us all.”
“ஆமாம், அவன் ஒரு பாம்பு. அவனுக்கு அவனுடைய நாக்கை எப்படி வளைக்க வேண்டும் எனத் தெரியும். நீ காத்திரு, கெட்ட வாய் அரக்கனே, நான் உன்னை பழிக்குப் பழி வாங்குவேன். நான் நேராக எஜமானரிடம் சென்று, அந்த மனிதன் அவரை எப்படி ஏமாற்றுகிறான், எப்படி வைக்கோல் மற்றும் தீவனங்களைத் திருடுகிறான் எனக் கூறுவேன். நான் எல்லாவற்றையும் எழுதுவேன், மேலும் அந்த மனிதன் நம்மைப் பற்றி எப்படி பொய் சொல்கிறான் என்று அவரால் நம்ப முடியும்.”
“Don’t, old woman. Don’t sin.”
“வேண்டாம், கிழவி. பாவம் செய்யாதே.”
“Sin? Isn’t what I said all true? I know to a dot what I’m saying, and I mean to tell it straight out to the master. He should see with his own eyes. Why not? What can we do now anyhow? Where shall we go? He’s ruined us, ruined us.”
“பாவம்? நான் சொன்னது எல்லாம் உண்மை இல்லையா? நான் என்ன சொல்கிறேன் என்று எனக்கு நன்றாகத் தெரியும் மற்றும் நான் அதை எஜமானரிடம் நேரடியாக சொல்ல வேண்டும் என நினைக்கிறேன். அவர் அவருடைய கண்களால் கட்டாயம் பார்க்க வேண்டும். ஏன் கூடாது? எப்படியிருந்தாலும் நாம் என்ன செய்ய முடியும்? நாம் எங்கு போவோம்? அவன் நம்மை அழித்து விட்டான், நம்மை அழித்து விட்டான்.”
The old woman burst out sobbing.
அந்த மூதாட்டி கதறி அழுதாள்.
Gerasim heard all that, and it stabbed him like a dagger. He realised what misfortune he would be bringing the old people, and it made him sick at heart. He stood there a long while, saddened, lost in thought, then he turned and went back into the coachman’s room.
ஜெராசிம் இதையெல்லாம் கேட்டான், அது அவனை கத்தியால் குத்தியது போல் இருந்தது. அந்த வயதானோருக்கு என்ன துரதிர்ஷ்டத்தை கொண்டு வந்திருப்பான் என்பதை உணர்ந்தான், அது அவனுடைய இதயத்தை வேதனைப்படுத்தியது. அவர் சோகமாக, சிந்தனையில் மூழ்கி நீண்ட நேரம் அங்கேயே நின்றார், பின்னர் திரும்பி வண்டியோட்டியின் அறைக்குத் திரும்பிச் சென்றான்.
“Ah, you forgot something?”
“ஆ, நீ எதையாவது மறந்து விட்டாயா?”
“No, Yegor Danilych.” Gerasim stammered out, “I’ve come-listen-I want to thank you ever and ever so much - for the way you received me - and - and all the trouble you took for me - but - I can’t take the place.”
“இல்லை, யெகோர் டேனிலிச்.” ஜெராசிம் திக்கிக் தினறினான், “நான் வந்திருக்கிறேன் - கவனி - நான் உனக்கு எப்பொழுதும் மிகவும் நன்றி சொல்ல விரும்புகிறேன் - நீ என்னை ஏற்றுக்கொண்ட விதத்திற்கும் - மற்றும் - நீ எனக்காக எடுத்துக்கொண்ட சிரமத்திற்கும் - ஆனால் - நான் இந்த இடத்தை எடுத்துக் கொள்ள முடியாது.”
“What! What does that mean?”
“என்ன! அதற்கு என்ன அர்த்தம்?”
“Nothing. I don’t want the place. I will look for another one for myself.”
“ஒன்றுமில்லை. எனக்கு அந்த இடம் வேண்டாம். எனக்காக வேறொன்றை நானே பார்த்துக் கொள்கிறேன்.”
Yegor flew into a rage.
யெகோர் கோபத்தில் கொந்தளித்தார்.
“Did you mean to make a fool of me, did you, you idiot? You come here so meek - ‘Try for me, do try for me’ - and then you refuse to take the place. You rascal, you have disgraced me!”
“என்னை முட்டாளாக்க நினைத்தாயா? நீ நினைத்தாயா முட்டாளே? நீ மிகவும் சாந்தமாக இங்கு வந்தாய் - ‘எனக்காக முயற்சி செய், எனக்காக முயற்சி செய்’ - பின்னர் அந்த இடத்தை எடுக்க மறுக்கிறாய். ஏ அயோக்கியனே, நீ என்னை அவமானப்படுத்தி விட்டாய்!”
Gerasim found nothing to say in reply. He reddened, and lowered his eyes. Yegor turned his back scornfully and said nothing more.
ஜெராசிமுக்கு பதில் சொல்ல எதுவுமில்லை. அவன் சிவந்து, கண்களைத் தாழ்த்திக் கொண்டான். யெகோர் அறுவறுப்புடன் முதுகை திருப்பிக் கொண்டார், வேறு எதுவும் சொல்லவில்லை.
Then Gerasim quietly picked up his cap and left the coachman’s room. He crossed the yard rapidly, went out by the gate, and hurried off down the street. He felt happy and lighthearted.
பின்னர் ஜெராசிம் அமைதியாக தொப்பியை எடுத்துக் கொண்டு வண்டியோட்டியின் வீட்டைவிட்டுச் சென்றான். அவன் வேகமாக முற்றத்தைக் கடந்து, வாயிலைக் கடந்து, தெருவில் வேகமாக இறங்கினான். அவன் இலேசான இதயத்தையும், மகிழ்ச்சியையும் உணர்ந்தான்.
Ref: The Project Gutenberg eBook of Best Russian Short Stories, Release date: September 11, 2004 [eBook #13437], Most recently updated: February 25, 2021